Vandaag 3 jaar geleden op 6 november 2021 heb ik per direct mij baan opgezegd. Ik werkte op de Intensive Care en het was klaar voor mij. Het gaf mij niet meer de energie die ik er ooit van kreeg terwijl ik heel goed was in mijn werk. Het kostte mij meer dan dat het mij opleverde en zo ben ik ooit in een burn-out beland toen mijn balans van geven en nemen ook ver te zoeken was.
Aan alles in mij voelde ik dat dit het moment was. Alsof mijn cellen zeiden: ‘als je nu niet voor jezelf kiest, weten we niet meer hoe we het je duidelijk kunnen maken‘. Ik mocht luisteren naar mijn gevoel in plaats van naar mijn verstand. Mijn hoofd zei: het is wel een hele veilig plek met zekerheid en een mooi salaris. Toch heb ik naar mijn gevoel geluisterd. Wat voelde dat goed en kloppend.
Ik had een nul-uren contract dus dat betekende dat ik 4 dagen opzegtermijn had. Dus zo in een keer gingen al mijn diensten van het rooster af en was ik klaar. Floep, zonder slag of stoot.
Wow wat indrukwekkend was dat en het voelde zo goed. Het keurslijf waar ik mij in voelde mocht los, mijn banden met dat leven mochten doorgesneden worden en ik mocht ……. Tja, wat mocht ik?
Eerst maar is 3 maanden de tijd nemen om los te komen van 15 jaar werk als verpleegkundige. De rust in mijn lichaam voelen, de regelmaat in mijn leven ervaren en vrij zijn in het weekend, met feestdagen en gewoon altijd thuis zijn met mijn gezin. Ik heb al die 15 jaar met ongelooflijk veel passie op de IC gewerkt. Ik heb er zo veel geleerd en zo veel mogen zien en ervaren en nu was het tijd voor mijzelf. Ik was mij gaan identificeren met die rol als IC verpleegkundige. Het gaf mij status, aanzien en mensen waren onder de indruk door wat ik deed. Dat voelde fijn en het was ook veilig want ik trok mijn uniform aan en ik was IC verpleegkundige. Daar ontleende ik mijzelf toch wel een stuk meer aan dan ik ooit had gedacht en zelfs ontkent heb.
Daarvan loskomen kostte tijd en nog denk ik met warme gevoelens terug aan wat ik daar heb mogen meemaken. Toch ben ik heel dankbaar voor deze keuze en weet ik dat dit was wat nodig was voor mij.
Ik mocht gaan ontdekken wie ik eigenlijk was zonder dat label: IC verpleegkundige. En jeetje, dat ben ik gaan doen. Wat een reis en hij is nog maar net begonnen. Ik ben eerst maar is gestart met soul searching bij mijzelf door de opleiding Body & Mind Reset coach te gaan doen bij Vilna van Betten. Wat een prachtige tijd. Wat heb ik veel geleerd. Ik mocht mijn miskramen omarmen, om ze rouwen en ze hun plek teruggeven in mijn familiesysteem. Ik was een wandelend hoofd en kon alles analyseren maar waar was mijn gevoel en hart gebleven? Ik deed aan perfectionisme, hield van controle en dacht dat als ik dat allemaal in stand hield, dat ik dan niet kon falen en veilig was. Ik was een pleaser en wist precies hoe ik mee moest bewegen om de harmonie te bewaren. Altijd aan het bemiddelen, de spanning weghalen als die er was door de clown uit te hangen. Wat was ik hard aan het werk en ik werd ervoor beloont want ik kon met zo goed als iedereen wel door een deur. Echt diepe vriendschappen had ik niet veel. Daarvoor was ik te ver van mijzelf verwijdert geraakt. Wie was ik eigenlijk? Ik speelde een rol en daar was ik expert in geworden.
Wat we eerst vanaf onze geboorte – en zelfs daarvoor – over onszelf zijn gaan geloven mogen we nu laagje voor laagje er weer afpellen tot we weer tot onze pure kern komen. Hier hoort weerstand bij, onzekerheid, verdriet, boosheid, afwijzing en rouw. Eigenlijk is dit gewoon het leven!
Heel jong al had ik besloten om het allemaal alleen te doen want dan wist ik waar ik aan toe was. Dat zorgt ook wel voor eenzaamheid en tegelijk hou ik erg van mijn tijd voor mijzelf. Kan ik het heel goed met mijzelf hebben en laad ik juist op tijdens die momenten. Ik geniet echt van alleen zijn en ik kan steeds beter tijdens die momenten echt bij mijzelf aanwezig zijn.
En ja, ook bij mij blijven er stukken naar boven komen die ik van vroeger herken. Perfectionisme zie ik nu als kracht want ik ben er goed in alles tot in de puntjes te regelen, ik heb oog voor detail, ik zie net dat stukje wat een ander niet ziet en ik kan heel gefocust ergens mee bezig zijn. En soms kan ik mijzelf daar wel weer eens in verliezen. Ik herken het nu en gebruik het als kracht in plaats van als kramp. Ik neem afstand en zoom nu uit in plaats van in. Wat is de spiegel die ik voorgeschoteld krijg? Wat mag ik leren? Wat betekent deze ontmoeting met deze andere mooie ziel op dit moment in mijn leven?
Ik geloof niet in toeval, ik geloof dat dingen mij TOEVALLEN. Dat wil niet zeggen dat alles wat er komt vanzelf gaat en ik geen uitdagingen meer heb. Juist niet want dan zit er ergens een les die ik mag leren en die ga ik aan. Waar weerstand zit, zit groei. Ik sta open voor alle mogelijkheden, sluit niks uit en oordeel zo min mogelijk omdat ik mijzelf anders beperk en kies nu voor mijn waarheid. Daar stap ik dan in, ervaar het en kijk wat het mij te brengen heeft. Soms betekent het dat het niet is wat ik dacht. Dat is geen falen, dat is groeien want ook iets niet leuk vinden is een inzicht om daarna weer verder te gaan.
Ik geloof ook niet in een eindpunt van een route. Dat betekent dat ik er ergens een keer BEN. Zo zie ik het leven niet. Er is voor mij zelfs geen eind als ik mijn lichaam hier loslaat. Dat is puur mijn fysieke vorm waar ik nu even voor gekozen heb. Als ik die weer loslaat een keer, mag ik weer terug naar waar we allemaal vandaan zijn gekomen. Die gedachte is voor mij helend en ik weet dat als iemand of ikzelf niet meer hier fysiek aanwezig zijn, we op een andere manier doorgaan.
Er is geen einde alleen een kort moment van aandacht en bewustzijn in een menselijk lichaam.
Heb jij ook levensvragen en wil je hier samen naar kijken. Mogelijk kan ik jou daarin begeleiden. Je bent van harte welkom om een kennismakingsgesprek in te plannen om te kijken wat we voor elkaar kunnen doen.
