En toen was het opeens oorverdovend stil. Niet zomaar een stilte, maar de stilte die zich diep in je ziel nestelt. De stilte die allesomvattend is, en die je eigenlijk nooit wil horen. Want je weet: dit is het moment. Het moment waarop de ander zijn fysieke vorm heeft losgelaten. Dit was het einde van een reis tussen hoop en vrees. Een reis die met liefde werd gevoerd, maar waar de tijd het lichaam heeft ingehaald.
Het bloed, symbool van levensenergie, kon niet langer doen wat het moest doen. En met dat besef kwam een onvermijdelijke keuze: euthanasie. Het enige pad dat restte om verder lijden te voorkomen. Het was een donker scenario, een realiteit waar je het liefste ver van weg was gebleven. Maar ook een moment waarin liefde, verdriet, pijn en hoop zich tegelijkertijd aandienden.
Een week eerder werd alle hoop ontnomen. Herstel bleek onmogelijk. Het lichaam dat zo hard had gewerkt, kon niet meer. Er was nog maar één ding belangrijk: naar huis gaan. Nog één keer thuiskomen in het huis wat hij zelf had ontworpen en vanuit waar hij zijn laatste reis wilde maken. Thuis, omringd door geliefden. Dat moest ik regelen. En ineens begreep ik waarom ik juist nu kort daarvoor had besloten mijn werk als Intensieve Care verpleegkundige neer te leggen. Dit was mijn taak. Dit mocht ik doen. Niet voor een onbekende patiënt, maar voor mijn eigen dierbaren.
Het was een week vol rollen. Als verpleegkundige zorgde ik ervoor dat de medische kant klopte. Als dochter keek ik toe hoe mijn moeder haar man mocht loslaten. En als moeder mocht ik er zijn voor mijn kinderen, die hun geliefde bonus opa gingen verliezen. Maar te midden van die veelheid aan verantwoordelijkheden, voelde ik ook mijn eigen verdriet omdat hij er al zo lang voor ons was geweest. Het was een balans tussen zorgen en voelen, geven en loslaten.
Die laatste ochtend werd ik nog uitgedaagd. Het infuus wat ik zo liefdevol had verzorgd om die laatste prik die hij al zo veel had gehad, te voorkomen, werkte niet meer. Ik moest hem opnieuw inbrengen, en ik wist: misprikken is in zijn situatie geen optie. Eén kans om het goed te doen. Alle ervaring en focus die ik had, kwamen samen in dat ene moment. En het lukte. Het voelde bijna alsof het universum me hielp. Het was niet zomaar een medische handeling, maar een symbolisch afscheid van alles wat was en wat ik mocht gaan loslaten. Mijn laatste infuus.
Die middag stonden we met twintig mensen om hem heen. Iedereen die belangrijk voor hem was, was daar. Hij sprak voor iedereen persoonlijke woorden. Zijn helderheid, was een geschenk. Voor elk van zijn vijf bonus kleinkinderen, die hij naast zijn zoon zo liefhad, had hij een knuffeltje die hij hen gaf. Voor elk van hen nam hij ook een zelfde knuffeltje mee in zijn kis. Deze knuffeltjes liggen nog steeds in bed bij onze dochters. Helaas was zijn lichaam op maar zijn hart wilde nog zo graag doorgaan.
Hij was een man van de sport, een bron van energie en enthousiasme. Een echte opa, die altijd tijd had voor de kinderen. Die momenten, die herinneringen, blijven. Die middag stopte het fysieke samenzijn en het maken van nieuwe herinneringen. Jij geloofde dat er na de dood niets meer zou zijn. Ik geloof anders. Voor mij is er meer dan wat we kunnen zien. En ook nu, in kleine tekens en momenten zien we jouw aanwezigheid. Jij zal er in gedachten altijd blijven en op een andere manier bij ons aanwezig zijn. Wij mogen leren om met jou te communiceren op een nieuwe manier.
Lieve lezer, misschien herken je dit. Het gemis, het verlangen om een dierbare nog even dichtbij te voelen. Misschien voel je zelfs weleens hun aanwezigheid, als een zachte fluistering in je hart. Vertrouw daarop. Die verbinding is er, ook al is het onzichtbaar.
Rouw is een intens proces, vol emoties die soms tegenstrijdig lijken. Maar het is zo belangrijk om die ruimte te geven, om te voelen, te delen en te helen. Hoe doe je dat, goed rouwen? Is er een goed en fout tijdens rouw? Ik kan volmondig zeggen: die is er niet. Het enige wat ik weet is dat niet gerouwde rouw ergens zijn weg zal vinden bij jou in mentale of fysieke vorm want rouw vindt altijd een weg om gevoeld en gerouwd te worden. Iedereen doet het anders en voor velen is het een weg die zoveel zingeving kan brengen. Dat gun ik jou ook.
Als rouwcoach en counselor loop ik graag een stukje naast jou op die weg. Samen kijken we naar jouw verhaal, jouw pijn en jouw liefde. Samen ontdekken we hoe je op jouw manier kunt rouwen, zodat je het leven weer stukje voor stukje vorm kan geven en het leven weer kan omarmen met hen die je hebt verloren in je hart.
Voel je dat je deze weg niet alleen wilt gaan? Neem dan contact met mij op voor een gesprek. Ik luister graag naar je en ben maar een telefoontje van je verwijderd. Samen zorgen we ervoor dat jij weer kan groeien en leven met alle liefde en aandacht die jij verdient.
Rouwen doe je zelf maar hoef je niet alleen te doen.
